Πολλά λέγονται για τον Δεκέμβρη όταν αυτός δεν είναι εκεί. Κι αυτός άλλοτε είναι εκεί κι άλλοτε δεν είναι. Κάποτε μας ξαφνιάζει ακόμα παρών, όπως στην (ειρηνική) πορεία την Δευτέρα 7/12 που ήταν γεμάτη συγκίνηση και ελπίδα, γεμάτη φίλους και γνωστούς, γεμάτη παιδιά που δεν περίμενε κανείς να έρθουν κι όμως, για δεύτερη φορά, ήρθαν. Άλλοτε απών, απών όπως όσοι δεν βρήκαν φέτος το περσινό νόημα, απών όπως όσοι κρύβουν μέσα τους το άρρητο αυτών που έκαναν το 2008 μοναδικό και ακόμη δεν μπορούμε να το καταλάβουμε ούτε, βέβαια, να το επαναλάβουμε.
«Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση» λέει ένα σύνθημα. «Ο Δεκέμβρης ξεκίνησε καλά. Η αριστερά έπρεπε να του δείξει το δρόμο ώστε να θέσει στόχο» λέει μια φίλη μου που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή. «Ο Δεκέμβρης είχε υπαρκτά αιτήματα» υποστηρίζει ένας μαθητής και μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ. «Αν όλο αυτό είχε στόχο θα τον είχαμε πετύχει» λέει μια φίλη. «Ακόμη και να υπήρχαν*, τα αιτήματα του Δεκέμβρη υπονοούνταν.» Μ’ αυτήν θα ‘ρθω να συμφωνήσω.
Τι μας είπε ο Δεκέμβρης; Τι μας είπε που να μπορούμε να το απομονώσουμε και να το βάλουμε σε λόγια; Τι μας είπε που να μπορούμε να του βγάλουμε την κουκούλα; Τίποτα. «Απάντηση μονάχα εκεί όπου κάτι μπορεί να λεχθεί» είπε ο Λ. Βιτγκενστάιν και γράφει στο βιβλίο της Φιλοσοφίας. «Ήταν πραγματικά μια ερώτηση. Αμφισβήτησε το πού μπορούμε να φτάσουμε. Μας έδειξε καινούργια μέσα». Πολλοί επιμένουν να τον παρουσιάζουν σαν ένα παράδειγμα αγώνων της αριστεράς, θέλουν να τον αλλάξουν για να τον καταλάβουν. Μιλούν γι’ αυτόν έτσι, μ’ αυτά τα εργαλεία τον εξετάζουν. Τότε είναι που είναι απών. Δεν βλέπεται με αυτά τα μάτια, δεν εκφράζεται με τους παλιούς τρόπους. «Ο Δεκέμβρης ήταν σαν ένα μωρό που κλαίει» κάνει την συγκλονιστική παρομοίωση η φίλη μου. Ναι, ήταν σαν ένα μωρό που κλαίει, ήταν μια ανάγκη, εκφρασμένη σε μια άλλη γλώσσα, χωρίς γλώσσα, ίσως και η ανάγκη να μιλήσει κανείς… Ένα αίσθημα, πολλά δυσνόητα αισθήματα, κάτι που το νόημά του χάνεται ανάμεσα στο υπαρκτό και το μη υπαρκτό αίτημα, κάτι πολύ πιο μυστήριο από την συνιστώσα πολλών αιτημάτων. Κάτι που όταν κάποιος το ρωτάει και περιμένει απάντηση σημαίνει πως δεν το ακούει.
«Θεωρώ το περιστατικό της Κ. Κούνεβα σημαντικότερο ακόμα και της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου γιατί ήταν αγωνίστρια και συνδικαλίστρια. Όχι ότι οι επιλογές του Γρηγορόπουλου δεν ήταν συνειδητές.» λέει κάποιος. Αλίμονο αν σημαντικοί ήταν μόνο οι συνειδητοποιημένοι. Ο Δεκέμβρης δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Γιατί αν βρίσκεται κάπου αυτός ο θερμός χειμωνιάτικος μήνας, είναι στο ασυνείδητό μας, στις πράξεις και στους τρόπους των «ασυνείδητων», των ανώριμων και των α-πολιτικών. Τόσο συνειδητές όσο το κλάμα ενός μωρού. Και ταυτόχρονα τόσο παρούσες. «Η αριστερά βλέπει μόνο τον εαυτό της και καταλαβαίνει τα άλλα μέσα απ’ αυτόν» λέει ένας φίλος. «Όμως ο Δεκέμβρης δεν ούτε δικός της ούτε ξένος.».
Ένα αίσθημα. Το αίσθημα της εξέγερσης. Αυτό που κάνει ωραία κάποια πρωινά. Αυτό που μας κάνει παράξενα να συμφωνούμε μεταξύ μας, εμείς που τόσο διαφορετικά θέλαμε. Αυτό που μας βγάζει στον δρόμο κι εκεί περπατώντας συναντούμε ο ένας τον άλλο. Αυτό που σου γεννά την ελπίδα ακόμα κι αν σαν γενιά δεν την δικαιούσουν. Ένα είναι το αίτημα. Να το νιώσουμε όσο γίνεται.
___________________________________
*Στην έντυπη έκδοση η φράση τυπώθηκε εσφαλμένα ως : "Ακόμα και να μην υπήρχαν, τα αιτήματα του Δεκέμβρη υπονοούνταν". Μικρή η παραφθορά και η παρανόηση αλλά περί αυτής πρόκειται και το άρθρο...
Ιωάννα Μπαρτσίδη
Φωτογραφίες από την Μαθητική-Πανεκπαιδευτική πορεία
την Δευτέρα 7/12/09
