Τα εσώρουχα της γιαγιάς μου




      Δεν υπάρχει πια ανισότητα των δύο φύλων. Δεν υπάρχει καταπίεση των γυναικών. Δεν υπάρχουν διακρίσεις. Τίποτα απ’ αυτά δεν υπάρχει. Η εποχή των γιαγιάδων μας έχει περάσει ανεπιστρεπτί, η μαμάδες μας κέρδισαν για μας τον κόσμο όπως είναι σήμερα. Τα κορίτσια δεν φοράνε ποδιά, ο μπαμπάς βάζει σκούπα, οι άντρες κάνουν κι αυτοί στριπτίζ. Είμαστε ελεύθερες. Φεμινίστριες δεν είμαστε γιατί είναι υπερβολή. Δεν υπάρχει στο κάτω-κάτω κάτι άλλο να διεκδικήσουμε.

     Κι όμως υπάρχει ένα κατάστημα με εσώρουχα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που έβαλε μια ζωντανή κοπέλα στη βιτρίνα του για να διαφημίσει τα προϊόντα του. Όταν μου πρότεινε μια φίλη να την συνοδεύσω της είπα ότι έχω ορκιστεί να μην μπω ποτέ εκεί μέσα. Εκείνη μου απάντησε ότι δεν πειράζει να αγοράζεις καμιά φορά ακριβά εσώρουχα όταν είσαι «συνειδητοποιημένη».

    Κι όμως η ίδια, καθώς και πολλοί άλλοι συνειδητοποιημένοι συνομήλικοι μου, αρνούνται να δώσουν έστω και ένα ευρώ στην αλυσίδα καταστημάτων Starbucks επειδή λέγεται ότι χρηματοδοτούσε τον πόλεμο στο Ιράκ. Όντας γυναίκα, νιώθει αλληλεγγύη για τους Ιρακινούς, όχι όμως για μια κοπέλα που πληρώθηκε για να μείνει οχτώ ώρες ημίγυμνη σε μια βιτρίνα. Δεν νιώθει υποτιμημένη από αυτήν την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος. Δεν την αισθάνεται καθόλου. Είναι πιο ανεπαίσθητη, δεν πρόκειται για ανθρώπους που ζουν και σκοτώνονται κάπου μακριά αλλά για κάτι που εμείς οι ίδιες είμαστε.

    Το «δεν πειράζει» μια κουβέντα είναι. Μια κουβέντα που πειράζει πολύ. Δεν πειράζουν τα ακριβά εσώρουχα, αυτό που πειράζει είναι να φοράς τα εσώρουχα «της γιαγιάς σου». Δεν πειράζει να μην βλέπεις στον πίνακα, αυτό που πειράζει είναι να φοράς γυαλιά. Δεν πειράζει να μιλάς σαν μωρό για να δείχνεις πιο γλυκιά, αυτό που πειράζει είναι να μιλάς για δύσκολα θέματα και να μοιάζεις ξενέρωτη. Μήπως κιόλας δεν πειράζει να μην τρως για μέρες για να είσαι αδύνατη; Μήπως δεν πειράζει να είσαι μόλις δεκαεφτά χρονών και να έχει σηκώσει πάνω σου το χέρι του ο φίλος σου; Μήπως δεν πειράζει να σε απατά γιατί, σύμφωνα με την αναλογία ανδρών και γυναικών στην Ελλάδα, του αναλογούν περίπου 1,2 γυναίκες;

       «Το 1960 οι γυναίκες πέταξαν τα σουτιέν τους ζητώντας να είναι ελεύθερες» είπα σε μια φίλη μου. «Τώρα έχουμε 2010 ίσως; » απάντησε ειρωνικά. Σίγουρα έχουμε 2010. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε προχωρήσει πενήντα χρόνια μπροστά. Περάσαμε από τον κορσέ στο γυμνό στήθος κι από εκεί στην διπλή ενίσχυση. Είμαστε δεκαεφτά χρονών και κρύβουμε «τις ατέλειες», ενισχύουμε εκεί που υστερούμε, στρογγυλεύουμε ό,τι είναι πάνω μας αιχμηρό.

      Μισούμε το σώμα μας και το βελτιώνουμε συνεχώς. Σε κανέναν δεν αρέσουμε έτσι όπως είμαστε γιατί και σε μας τις ίδιες δεν αρέσει ο εαυτός μας χωρίς σουτιέν. Κάθε μέρα, πολλές από εμάς οδηγούνται στην νευρική ανορεξία, στην κατάθλιψη, γίνονται θύματα καταναλωτικής μανίας, κι ακόμα, τυπώνονται γυμνές σε αφίσες πολιτικών οργανώσεων, γίνονται βιτρίνες, παρενοχλούνται σεξουαλικά, υποτιμούνται και εκμηδενίζονται. Αλλά θα μας πάρει πολύ καιρό να νιώσουμε αλληλεγγύη, θα μας πάρει πολύ καιρό να δούμε τις άλλες όταν μισούμε τον εαυτό μας.

     Η γιαγιά μου δεν ήταν φεμινίστρια. Αλλά προτιμώ να φοράω τα «εσώρουχά της», όπως μου είπε κάποια, παρά αυτά μιας γυναίκας που γίνεται κούκλα βιτρίνας. Προτιμώ να φοράω τα εσώρουχα μιας γυναίκας που καταπιέζεται από τα έξω και έχει συνείδηση του υποβιβασμού της παρά μιας γυναίκας που χωρίς να αμφισβητεί την «ισότητα» του κόσμου στον οποίο ζει νιώθει βαθιά μέσα της κενά που δύσκολα γεμίζουν με ενίσχυση. Κάτω απ’ τα ρούχα, κάτω απ’ τα εσώρουχα, δεν είναι ούτε ελεύθερη ούτε ωραία. Ελευθερία, από το ελεύσομαι, είναι αυτή που θα έρθει, που πάντα θα έρχεται, και για να την έχεις πρέπει να την κυνηγάς. Πρέπει να πιστεύεις πως την αξίζεις.
Ιωάννα Μπαρτσίδη

5 σχόλια:

  1. Αλλά προτιμώ να φοράω τα «εσώρουχά της», όπως μου είπε κάποια, παρά αυτά μιας γυναίκας που γίνεται κούκλα βιτρίνας. Προτιμώ να φοράω τα εσώρουχα μιας γυναίκας που καταπιέζεται από τα έξω και έχει συνείδηση του υποβιβασμού της παρά μιας γυναίκας που χωρίς να αμφισβητεί την «ισότητα» του κόσμου στον οποίο ζει νιώθει βαθιά μέσα της κενά που δύσκολα γεμίζουν με ενίσχυση.

    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΥΤΗ
    ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΝΕ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
    (ΑΝ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ...ΕΝΤΟΣ ΕΣΩΡΟΥΧΩΝ... ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΔΑ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "(ΑΝ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ...ΕΝΤΟΣ ΕΣΩΡΟΥΧΩΝ...)"
    Ακριβώς... Με κάλυψες πλήρως!
    Νομίζετε ότι εμένα, ένα νορμάλ (θέλω να πιστεύω)
    άντρα, με νοιάζει αν φοράτε 30 πόντους γόβα,
    αν φοράτε εσώρουχα Kylie Minogue, αν κρατάτε
    τσάντα από πιγκουίνο €500 & αν έχετε 5 κιλά
    σοβά στο πρόσωπο; Αντιθέτως, χαίρομαι που η
    αρραβωνιαστικιά μου κάνει 2 δουλειές, σπούδασε
    δουλεύοντας παράλληλα, είναι πιο εργατική απ'
    όσους άντρες ξέρω (όταν χρειάζεται) & πιο γυναίκα
    απ' όσες γυναίκες έχω γνωρίσει (όταν χρειάζεται).
    Δεν κοίταξε να "πουλήσει" τα κάλη της για να
    βρει έναν μ***κα να τη συντηρεί, κουβέντα που
    -προσωπικά- έχω ακούσει πάμπολλες φορές από
    κοπέλες της ηλικίας μας.
    Στο κάτω-κάτω η βιομηχανία μόδας απευθύνεται
    σε γυναίκες (κυρίως), ας την μποϊκοτάρετε λοιπόν.
    Τέλος θα ήθελα να προσθέσω ότι εάν πιστεύεται
    ότι υπάρχει, ή ότι μπορεί να υπάρξει, ισότητα
    έχετε λάθος.
    Ισονομία ναι, όχι μόνο άντρα-γυναίκας αλλά &
    ηλικιακή κ.λ.π., αλλά ισότητα... άστοχη χρήση
    της λέξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Φεμινίστριες δεν είμαστε γιατί είναι υπερβολή. Δεν υπάρχει στο κάτω-κάτω κάτι άλλο να διεκδικήσουμε."

    μήπως ετσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε? μήπως δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια έχει επανέλθει η ταύτιση της φεμινίστριας με τη γεροντοκόρη, την ανοργασμική, την άσχημη, τη δυστυχισμένη, την αξύριστη κ.ά.? άποψη που επικρατούσε και όταν πρωτοεμφανίστηκε το κίνημα και είχε αδιαμφησβήτητα κάτι να διεκδικήσει...
    κ εγώ πίστευα πως το να είσαι φεμινίστρια στην εποχή μας είναι τουλάχιστον οπισθοδρομικό, είναι σα να παραδέχεσαι ότι είσαι κατώτερη. ίσως να μην έχουμε κάτι να διεκδηκήσουμε από τους άλλους αλλά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αφού πειστούμε οι ίδιες να το επιβάλλουμε και στους γύρω μας. γιατί απλώς εθελοτυφλούμε αν πιστεύουμε πως η πάλη των δύο φύλων, ένα φαινόμενο που είναι τόσο παλιό όσο και ο κόσμος λύθηκε απλώς με ένα και μοναδικό κίνημα. μάλλον είμαστε στο ημίχρονο... όχι ότι υπάρχουν δύο ομάδες, αλλά η κοινωνία τείνει να μας κατατάσσει σε στρατόπεδα μέσα από κοινωνικά κατεστημένα, που μόνο εμεις οι ίδιοι μπορούμε να σπάσουμε, αφού εμεις είμαστε αυτοί που τα αναπαράγουν (άντρες-γυναίκες)... ΙΣΟΝΟΜΙΑ λοιπόν για ΟΛΟΥΣ.
    Υ.Γ. πολύ ωραία προσέγγιση του θέματος, συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σεξισμός της καθημερινότητας... άλλες φορές πιο βαρύς και άλλες σχεδόν ανεπαίσθητος. Που όμως συσσωρεύεται.
    Όχι οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι σεξίστριες. Μπορούν να ενσωματώσουν και να αναπαράγουν τον σεξισμό. Γιατί ο σεξισμός είναι έκφραση μιας σχέσης εξουσίας. Και δεν εκφράζεται μόνον με την εμπορευματοποιήση του γυναικείου σώματος. Είναι πολυεπιπεδος και διατρέχει όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας. Μας κατασκευάζει στην τελική. Το σαμποτάζ δεν έχει παρά συμβολική αξία. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν στηρίζω την άποψη ότι την ευθύνη την έχουν οι γυναίκες...Τέτοιου είδους απόψεις μου θυμίζουν το ανέκδοτο, δεν είμαι ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "...Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν στηρίζω την άποψη ότι την ευθύνη την έχουν οι γυναίκες...Τέτοιου είδους απόψεις μου θυμίζουν το ανέκδοτο, δεν είμαι ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι..."

    Δηλαδή μου λες ότι, όπως δεν ευθύνεται ο μαύρος
    που γεννήθηκε μαύρος, έτσι δεν φταίει & μια
    γυναίκα όταν τρέχει να μοιάσει στην Barbie;
    Χμ οκ, ο Κεν φταίει τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή