Ο Πύργος της Τζένγκα

   Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι πάντα μάθημα συγκρούσεων, ειδικά όταν ένας προοδευτικός θεολόγος βρίσκεται απέναντι σε μια τάξη με αμφιβολίες. Έτσι συνέβη και με εμάς φέτος, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε άλλοτε σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις και άλλοτε σε τραγελαφικές καταστάσεις. «Θα την ρωτήσω για τα Νεφελίμ», λέει με σαρδόνιο χαμόγελο μια φίλη μου, «Διαβάζω ένα σχετικό βιβλίο». Ενώ μπαίνουμε στην τάξη τρίβουμε δαιμόνια τα χέρια μας, σχεδιάζοντας να ανοίξουμε, για ακόμα μια φορά, μια συζήτηση που, όπως λένε οι γερμανοί, να ξεκινά «απ’ τον Αδάμ και την Εύα».


    «Δεν ξέρουμε ποιος έφτιαξε τον κόσμο, δεν ξέρουμε αν υπάρχει Θεός. Αλλά ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο», απομονώνει μερικές φράσεις που ειπώθηκαν στο μάθημα μια φίλη η οποία ακολουθεί Θετική κατεύθυνση. «Στο ίδιο σχολείο μαθαίνουμε την μία ώρα να σκεφτόμαστε λογικά και την άλλη να αποδεχόμαστε τέτοιου είδους συλλογισμούς. Είναι δυνατόν;» «Η θρησκεία δεν έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη», μας λένε συνεχώς. Αυτό όμως μοιάζει κάπως κούφιο όταν πέντε δεκαεξάχρονοι μαθητές μπορούν να αποστομώσουν έναν θεολόγο που στερείται των βασικών γνώσεων Φυσικών Επιστημών. «Ποιος έβαλε τον Νόμο της Βαρύτητας μέσα στην γη;», ρωτάει η καθηγήτριά μας, λες και πρόκειται για το ρύζι μέσα στα γεμιστά, απευθυνόμενη σε παιδιά της Β’ Λυκείου που λίγες ώρες πριν μπορεί να διδάχθηκαν τους Νόμους του Νεύτωνα. Συχνά, η αντίδραση και η αμφισβήτησή μας θεωρείται απείθεια.

   «Η ανάγκη για τον θεό είναι έμφυτη στον άνθρωπο» λέει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. «Εγώ πάλι πιστεύω πως όχι. Αν μεγαλώναμε σε μια άθεη κοινωνία θα ήμασταν όλοι άθεοι» σχολιάζει μέσα στην τάξη ένας συμμαθητής μου. Το μεγαλύτερο ποσοστό της τάξης συμφωνεί και η συζήτηση ανάβει. «Σας αρέσουν, δεν σας αρέσουν, αυτά είναι, αυτά έχει το βιβλίο και αυτά πρέπει να διδάξω», ειπώθηκε σε κάποιο σχολείο.

   «Όταν και οι ίδιοι παραδέχονται πως αυτά που λένε δεν στέκουν εσύ γιατί να μην πάρεις απαλλαγή; Το μόνο επιχείρημά τους είναι η ίδια η πίστη, και αυτή δεν διδάσκεται» λέει ένας φίλος όταν του ομολογώ πως διστάζω να ζητήσω να εξαιρεθώ. Σκέφτομαι πως ίσως να αξίζει να γνωρίσει κανείς την Θρησκεία και τον τρόπο σκέψης της ακόμα και αν σκοπεύει να τον απορρίψει. «Έτσι λες;» μου απαντάει. «Εγώ νομίζω πως μέσα στο σχολείο δεν σου μαθαίνουν τίποτα που να ισχύει».

   Έχει κάποιο δίκιο. Αγαπημένο θέμα συζήτησης των συμμαθητών μου είναι η ανάλυση του εδαφίου «πίστευε και μη ερεύνα», γιατί κανέναν άλλο δεν οδηγεί σε ανάλογο χάσιμο διδακτικής ώρας. Ως τώρα, και μόνο έπ’ αυτού, έχω ακούσει πάνω από τέσσερις απόψεις διαφορετικών θεολόγων, συνδεδεμένες με εντελώς αντικρουόμενες θεωρίες περί πίστης και γνώσης. Αξίζει στ’ αλήθεια να διαβάζω και να εξετάζομαι σε ένα μάθημα που αναφέρεται σοβαρά στον «Άγιο Πλάτωνα»;

   Ειδικά στο Λύκειο, όπου όλα τα υπόλοιπα μαθήματα βρίσκονται πια σε αρκετά υψηλό επίπεδο και οι γνώσεις που παρέχουν είναι σημαντικές και τεκμηριωμένες, τα Θρησκευτικά αποτελούν ένα μικρό διάλειμμα αυθαιρεσίας, ημιμάθειας και παρανόησης. «Πολλές φορές δυσκολεύομαι να καταλάβω πού ζουν, πώς υπάρχουν ακόμα» λέει μια συμμαθήτριά μου.

   Το ερώτημα είναι, όταν τα Θρησκευτικά αρχίζουν να μοιάζουν με τον ετοιμόρροπο πύργο της Τζένγκα, τι διαλέγεις; Να εξαιρεθείς γλιτώνοντας χρόνο ή να καθίσεις μαζί με τους συμμαθητές σου στην τάξη και να τραβήξεις και συ ένα τουβλάκι;

Ιωάννα Μπαρτσίδη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου